Otud je Beogradski kiklop knjiga obračuna sa egomanijaštvom, koje nije prirođeno ispovesti i autobiografiji, ali često postane njihova žalosna konstanta. Labilan i neodlučan, Stanković proizvodi tekst koji ga ne obavezuje ni na šta, lagodan u vlastitom gubitništvu, slobodan da ironijom i travestijom razgradi svet, a na kraju i sebe kao njegovog pripovedača i tumača. To zvuči kao sasvim dobra formula potrebne književnosti.