Polifonija glasova i pripovedača, mnogostrukost likova i njihovih emanacija, njihovo dubliranje ako hoćete, daju ovom tekstu jednu veselu metafizičku teskobu, ako dopustite oksimoron. I dok se drama događa u i oko pripovedača, dotle Kaplar veselo ispeva svoje arije, banalne i dubokoumne u isti mah, sentence nalik na predsokratovkse fragmente o svetu i porodici, kič melodije kojima se pocrtava apsurdnost našeg bitisanja u opereti zvanoj život.